Attention-Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) is een neurologische aandoening die zowel kinderen als volwassenen treft. 1 ADHD ontwikkelt zich wanneer de hersenen en het centrale zenuwstelsel beperkingen ondervinden die verband houden met groei en ontwikkeling. Een persoon met ADHD zal in verschillende mate deze drie gedragingen vertonen: onoplettendheid, impulsiviteit en hyperactiviteit. 2

Wat veroorzaakt ADHD?

Het is niet duidelijk wat precies de oorzaak is van ADHD, hoewel er factoren zijn die de kans op het ontwikkelen van de aandoening kunnen vergroten. Hoewel onderzoekers geen specifiek ADHD-gen hebben geïdentificeerd, tonen veel onderzoeken een genetische link aan. Het is vrij gebruikelijk dat een persoon met de diagnose ADHD ten minste één naast familielid met de aandoening heeft.9, 10 Omgevingsfactoren kunnen ook een rol spelen. Deze omvatten blootstelling aan pesticiden en lood, een hersenletsel, te vroeg geboren worden of met een laag geboortegewicht. 11

“Het brein is in wezen een enorm elektrisch systeem dat meerdere subsystemen heeft die constant met elkaar moeten communiceren om iets voor elkaar te krijgen”, legt Thomas Brown, Ph.D., directeur van de Brown Clinic voor aandacht en gerelateerde aandoeningen in Hamden uit CT. Brown wordt beschouwd als een toonaangevende wereldwijde autoriteit op het gebied van de beoordeling en behandeling van ADHD. In zijn boek A New Understanding of ADHD in Children and Adults: Executive Function Impairments (Taylor and Francis Group, LLC, 2013) legt hij uit waarom iemand met ADHD echt moeite heeft met dingen als luisteren en opdrachten tijdig uitvoeren: de hersenen communiceren berichten via neuronen in de hersenen. Maar aan het einde van elk neuron is er een kloof die een synaps wordt genoemd. Het bericht moet tussen de gaten springen en doet dit met behulp van een chemische stof die een neurotransmitter wordt genoemd die door het lichaam wordt geproduceerd. “Personen met ADHD hebben de neiging om niet genoeg van deze essentiële chemicaliën vrij te geven, of om ze te snel af te geven en opnieuw te laden voordat er voldoende verbinding is gemaakt.” In feite worstelen berichten om te komen waar ze moeten zijn om op te treden. Medicijnen, waaronder stimulerende en niet-stimulerende middelen, helpen deze tekorten goed te maken door de afgifte van bepaalde chemicaliën te activeren, die op hun beurt de neuronen helpen met elkaar te communiceren.

Wanneer wordt ADHD vastgesteld?

ADHD wordt vaak gediagnosticeerd in de kindertijd en gaat meestal door tot in de adolescentie en tot in de volwassenheid. De mate van waardevermindering kan variëren van persoon tot persoon en van de ene situatie naar de andere; symptomen kunnen na verloop van tijd verminderen of toenemen.

Volgens een 2015 National Health Statistics Report uitgegeven door het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en Human Services, meldden ouders dat in totaal 6,4 miljoen schoolgaande kinderen tussen 4 en 17 jaar ooit de diagnose ADHD hadden gekregen. Dit komt neer op 11 procent van de kinderen, of ongeveer een op de 10 kinderen. 4

Het aantal jongens met de diagnose ADHD is drie keer hoger dan het aantal gediagnosticeerde meisjes. En volgens het National Institute of Mental Health was de gemiddelde leeftijd voor diagnose toen ouders aangaven dat een kind met matige symptomen van ADHD 7 jaar oud was. In gevallen waarin ouders meldden dat hun kind ernstiger ADHD-symptomen had, was de leeftijd voor diagnose 5. Milde symptomen worden vaker gediagnosticeerd op 8-jarige leeftijd. 5

Ondertussen heeft naar schatting 4 procent van de volwassen bevolking, of 8 miljoen volwassenen, ADHD.6 Wanneer u dit vergelijkt met het aantal kinderen en adolescenten, daalt het totale aantal volwassenen met ADHD met meer dan de helft. Dit kan te wijten zijn aan het feit dat als totale populatie in totaal minder volwassenen op de aandoening zijn gescreend. Bovendien kunnen symptomen van ADHD op volwassen leeftijd verminderen als gevolg van rijping van de hersenen. Volwassenen met ADHD kunnen zich ook in banen bevinden waar hun specifieke uitdagingen worden ondersteund of geen invloed hebben op de algehele prestaties. Hetzelfde kan gezegd worden van een ondersteunende echtgenoot die de rekeningen van de partner met ADHD zou kunnen overnemen en ervoor zou zorgen dat belangrijke afspraken worden gepland en nageleefd.7 Over het geheel genomen, van degenen die als kinderen en tieners worden gediagnosticeerd, schat naar schatting 15% van volwassenen voldoen nog steeds aan de criteria voor ADHD, volgens het National Center for Health Statistics. 8

Symptomen van ADHD

Een kind of volwassene met ADHD vertoont verschillende gradaties van deze drie gedragingen: onoplettendheid, impulsiviteit en hyperactiviteit.

Het is echter belangrijk om te vermelden dat elk kind of volwassene – dat wil zeggen zelfs mensen zonder ADHD – op elk gewenst moment een of meer van deze bijbehorende gedragingen zal vertonen. De meeste mensen met ADHD zullen een combinatie van symptomen van elk van de subtypen ervaren – onoplettendheid en hyperactiviteit / impulsiviteit. Wanneer tekenen van onoplettendheid, impulsiviteit en hyperactiviteit gedurende ten minste 6 maanden worden gezien en aangetoond in meer dan één omgeving, zoals thuis, in de klas of op het werk, kan ADHD de oorzaak zijn. symptomen van onoplettendheid en / of impulsiviteit en hyperactiviteit die ontwikkelingsgeschikt zijn.

Symptomen van onoplettendheid:

• veelvuldige moeite om zich te concentreren op taken, inclusief huiswerk of deadlines voor werken

• worstelt vaak om projecten, opdrachten en taken uit te voeren

• heeft moeite om georganiseerd te blijven en mist deadlines

• wordt vaak gemakkelijk afgeleid

• reageert vaak niet wanneer er tegen hem wordt gesproken

• heeft moeite met het bijhouden van belangrijke items zoals sleutels, mobiele telefoon, huiswerkopdrachtblok.

Symptomen van impulsiviteit en hyperactiviteit:

• mist een zorgvuldige gedachte / houdt geen rekening met de mogelijke gevolgen voordat er iets wordt ondernomen of gevoelens worden uitgedrukt

• abnormaal actief en / of storend gedrag

• praat overdreven veel

• worstelt om stil te zijn tijdens vrijetijdsactiviteiten

• vindt het moeilijk om op zijn beurt te wachten

• kronkelt op zijn stoel; friemelt met zijn handen en voeten.

Een andere manier waarop een arts symptomen kan evalueren en categoriseren, is door ze in categorieën te groeperen. Het onderzoek van Dr. Brown heeft aangetoond hoe de symptomen van cognitieve functiestoornissen veroorzaakt door ADHD de neiging hebben om in zes clusters te verschijnen. Deze omvatten: activering, focus, inspanning, emotie, geheugen en actie.

Bijvoorbeeld, het initiëren en organiseren van taken, vallen onder “activering” en moeilijkheden bij het voltooien van taken of het volhouden van inspanningen vallen onder “inspanning”. Onder inspanning is ook het reguleren van alertheid – een persoon met ADHD is mogelijk niet in staat om zijn geest voldoende te kalmeren om in slaap te vallen wanneer zij zouden moeten.

Minder vaak beschreven in de ADHD-literatuur is het “emotiecluster”. Dr. Brown, die patiënten met ADHD al meer dan 25 jaar beoordeelt en behandelt, zegt dat ze vaak problemen melden met het omgaan met emoties zoals woede, zorgen, frustratie en teleurstelling. Deze creëren extra uitdagingen voor de persoon met ADHD. 13

Momenteel bevat de Diagnostic and Statistical Manual (DSM-IV) of Mental Health Disorders – het handboek dat door professionals in de geestelijke gezondheidszorg wordt gebruikt om ADHD te beoordelen en te diagnosticeren – geen ondersteunende informatie over het verband tussen ADHD en emotieregulatie.

Tot slot is het belangrijk om te benadrukken dat hoewel een persoon met ADHD zal worstelen met een verscheidenheid aan symptomen die onder onoplettendheid en / of impulsiviteit en hyperactiviteit vallen, er in bijna elk geval gebieden zijn waar de persoon aandachtig kan focussen, soms aangeduid als als ‘hyperfocus’. Dit wordt meestal gezien in gebieden waar de persoon veel interesse in toont, zoals het spelen van videogames, het spelen van een muziekinstrument of zelfs lezen wanneer het onderwerp veel aantrekkingskracht heeft.

Diagnose van ADHD bij kinderen en volwassenen

De meest gebruikte en aanbevolen test voor het evalueren van een kind of volwassene voor ADHD is een standaardbeoordeling die is ontworpen om gedragspatronen en kenmerken te identificeren die zijn geassocieerd met ADHD.14

Als uw kind tussen de 4 en 18 jaar oud is en u vermoedt dat hij of zij ADHD heeft, raadt de American Academy of Pediatrics aan dat de primaire arts / kinderarts van uw kind de eerste evaluatie van het gedragsonderzoek uitvoert. Tijdens een kantoorbezoek zal de arts uw kind en u ontmoeten en een reeks vragen stellen om te bepalen of uw kind aanhoudende tekenen van onoplettendheid en / of impulsiviteit en hyperactiviteit vertoont en of ze in meer dan één situatie voorkomen, zoals thuis en op school.

Als de kinderarts van uw kind ADHD vermoedt, zal hij waarschijnlijk een formele evaluatie aanbevelen door een professional in de geestelijke gezondheidszorg, zoals een neuroloog of psycholoog die neuropsychologisch onderzoek kan doen. Dit type testen gaat dieper dan de standaard screening. Deze test omvat onder meer screening op auditieve en visuele verwerking en sensorische ontwikkeling.15 Het idee is dat door het identificeren van de bijdragende factoren van ADHD, de arts een behandelingsaanpak kan aanbevelen die de onderliggende oorzaak (en) aanpakt, evenals de ADHD.

Als een arts moeite heeft om de diagnose te stellen, kan ze neurologische beeldvorming aanbevelen. Een SPECT-scan (single photon emissie computertomografie) meet de bloedstroom in de hersenen. Een radioactieve kleurstof wordt in de arm geïnjecteerd en er wordt een reeks foto’s van het hoofd gemaakt. Deze worden omgezet in 3D-beelden en gescreend om te zien waar de hersenen steeds actiever lijken.16 Kinderen met de diagnose jonger dan 6 jaar hadden veel meer kans op neurologische beeldvorming in vergelijking met die van 6 jaar en ouder (41,8% versus 25%). 17

Volwassenen worden in eerste instantie gescreend met behulp van de Adult ADHD Self-Report Scale getest.

Deze test kan ADHD niet diagnosticeren. De reeks vragen is bedoeld om te bepalen of een meer formele evaluatie met een neuroloog of psycholoog moet worden overwogen.

ADHD behandelen

Er is geen remedie voor ADHD. Maar de aandoening kan bij kinderen en volwassenen worden behandeld met medicijnen en therapie. Het National Institute of Mental Health zegt dat voor de beste uitkomst een combinatie van medicatie en gedragstherapie moet worden gebruikt. 20

Welke soorten medicijnen worden gebruikt voor ADHD?

Er zijn twee soorten medicijnen goedgekeurd voor de behandeling van ADHD: stimulerende middelen en niet-stimulerende middelen.

Stimulerende middelen. Stimulerende medicijnen zijn de meest gebruikte medicijnen om ADHD te behandelen. Stimulerende middelen werken door het verhogen van hersenchemicaliën, waaronder dopamine, die cruciaal zijn voor het overbrengen van berichten tussen hersenneuronen. Bij kinderen vertoont 70 tot 80 procent verbetering van de symptomen binnen een tot twee uur na inname van de medicatie. Bij volwassenen meldt 70 procent een merkbare verbetering van stimulerende middelen binnen enkele uren na het gebruik van de medicatie. 21

De twee generieke stimulantia, ook bekend als stimulerende middelen voor het centrale zenuwstelsel, die veel worden gebruikt voor de behandeling van ADHD zijn methylfenidaat (Concerta, Aptensio XR) en dextro-amfetamine (Adderall).

Niet-stimulerende middelen. In gevallen waarin een stimulerend medicijn niet goed wordt verdragen of geprefereerd, is er atomoexetine (Straterra), een niet-stimulerend middel dat helpt bij het verhogen van een chemische stof in de hersenen die norepinefrine wordt genoemd. Deze chemische stof kan helpen de focus te verbeteren, terwijl impulsiviteit en hyperactiviteit worden verminderd. Clonidine (Kapvay) en Guanfacine (Intuniv) zijn ook niet-stimulerende middelen en werken iets anders om vergelijkbare effecten te bereiken.

Behandeling

Cognitieve gedragstherapie en psychoeduatie worden aanbevolen voor mensen met ADHD om een kader te bieden voor het beter beheren van emoties en algemeen gedrag. Therapie kan ook gericht zijn op strategieën om te helpen met zelfregulatie en zelfcontrole. Deze opleiding kan een kind of volwassene met ADHD helpen als ze dagelijks worden geconfronteerd met uitdagingen thuis, in de klas, op het werk en in sociale situaties. Bovendien kunnen groepen sociale vaardigheden gunstig zijn voor kinderen en tieners met ADHD, die vaak worstelen met hun sociale interacties vanwege impulsiviteit. Therapie vindt meestal één keer per week plaats, telkens 45 minuten lang.

Een therapeut kan ook alternatieve therapieën en / of dieetveranderingen aanbevelen die nuttig zijn gebleken bij het omgaan met verschillende symptomen van ADHD. Deze kunnen omvatten:

• meditatie- en mindfulnessoefeningen om de angst aan te pakken die zo vaak wordt geassocieerd met ADHD.

• werken met een ADHD-coach om organisatorische technieken en andere dagelijkse copingvaardigheden te leren.

• emotionele vrijheidstechniek (EFT). EFT, ook bekend als tikken, omvat het gebruik van de vingers om op een reeks meridianen op het lichaam te tikken die emotionele afgifte en genezing kunnen activeren.22

• neurofeedback-training (of EEG-biofeedback) wordt gebruikt in een poging om iemand die worstelt met ADHD te leren / trainen om de hersengolfpatronen te produceren die verband houden met focus.23

• voedingsverbeteringen die gericht zijn op het eten van voedingsmiddelen die ontstekingen in het lichaam verminderen, die op hun beurt de hersenen beter kunnen laten functioneren. Dit omvat het beperken van witte bloem, witte suiker, verwerkt voedsel en het opnemen van meer fruit en groenten, evenals omega-3 vetzuurrijk voedsel24 zoals walnoten en zalm.

Andere psychische aandoeningen geassocieerd met ADHD

Er zijn verschillende aandoeningen die verband houden met ADHD, waaronder angst, leerstoornissen, oppositionele uitdagende stoornis, middelenmisbruik, bipolaire stoornis, depressie en sociale angst. Daarom is het van cruciaal belang dat een ADHD-evaluatie ook een eerste beoordeling voor deze gerelateerde aandoeningen omvat, evenals doorlopende screenings als een ADHD-diagnose wordt gesteld. Als een van deze gerelateerde aandoeningen ook wordt gediagnosticeerd, kan de arts een aantal behandelingsopties aanbevelen die, vergelijkbaar met ADHD, medicatie en therapie omvatten.

Leven met ADHD

Een kind of volwassene met de diagnose ADHD wordt dagelijks geconfronteerd met uitdagingen die bijna elk gebied van zijn of haar leven beïnvloeden. Maar doorzettingsvermogen bij het vinden van de juiste medicatie en dosering – en tegelijkertijd tijd vrijmaken voor therapie die gericht is op effectieve gedragstechnieken – zal de sleutel zijn tot het succesvol beheren van deze aandoening.